Карл Густав Юнг З. Фрейдтің психоаналитикалық мектебінің серіктесі және аналитикалық психологияның негізін қалаушы ретінде танымал. Ол өзінің зерттеуінде «субъект-объект» қатынастарын қалыптастыру процесі нақты ішкі қатынастарға байланысты екенін анықтады. Осыған байланысты екі негізгі, қарама-қарсы топтар анықталды.
Табиғат жеке адамның өміршеңдігін сақтаудың екі әдісін ғана біледі. Бірінші жағдайда организмнің жеткілікті жоғары құнарлылығы және салыстырмалы түрде төмен қорғаныс қабілеті байқалады. Екіншісінде, салыстырмалы түрде құнарлылығы төмен адамда өзін-өзі қорғау құралдары әр түрлі болады. Егер бұл биологиялық заң адамға қатысты болса, онда бір топ сыртқы әлемнің заттары мен оқиғаларына бағытталған, ал екіншісі өзінің энергиясының көп бөлігін субъективті жайлылық жасауға бағыттайды екен. Осы ерекшеліктерді талдау Юнгге экстраверт және интроверт типтерін ажыратуға мүмкіндік берді.
Экстраверттелген психологиялық тип
Экстраверттік қатынас объектіге деген позитивті қатынаспен сипатталады. Адам үнемі болып жатқан оқиғаларға қатысады, оларда толығымен ериді. Экстраверт адамдар әдетте көпшіл, көңілді (егер оқиғалар циклі болса), олар оңай ауысады. Бірақ бейімделудің жоғары дәрежесінде көрінетін жағымсыз жағы бар. Сыртқы тартымдылығы ішкі әлемге зиян тигізеді. Бұл өзін жүйесіздік, зейінді жинақтай алмау, ұқыптылықтың болмауы, ішкі сезімдер мен денсаулықты ескермеу ретінде көрсете алады.
Интровертті психологиялық тип
Интроверттер әлемге объективті түрде абстрактілі түрде қарайды. Олар оның маңыздылығын төмендетуге тырысады және ішкі жайлылық үшін жағдай жасайды. Кез-келген сыртқы оқиға субъективті призмадан көрінеді және бағаланады. Бұл жалғыздықты жақсы көретін адамдар, олар бейтаныс адамдар арасында лаконикалық, сән үрдістерімен, ілімдермен және т.б. «ауырмайды», қажетсіз белсенділік танытпайды. Олар бай ішкі әлемге және ерекше сезімталдыққа ие. Бірақ объективті шындықты бағалай алмау оларды осал етеді.
